Hep Gülsene Sen

-hep gülsene sen
-sen de...

aynı şeylere gülemeyişimizin çaresizliği içinde
aranan bir suçlu gibi kaçıyorum, olmadığın her düşten
yani bende olmayışından
yani kendimden...
oysa içimin en 'aşk' yanına sığınmışlığın var, elde bir
biraz kalanların toplamı
biraz eksilenlerin hiçliği
sahi sen biraz yoksun değil mi?

bir bir dökülüyorum elden, avuçtan, güzden
az az döküyorum, kusuyorum, söküyorum içimdekileri
böyle imgelerde üşünmez diyorsun , kanamaz ellerin
oysa donuyorum devrik bıraktığın her cümlede
ölüm soğuk oluyor, kalbe temas ettiğinde

biz sarılsak dünya duracakmış gibi geliyor
bize dönecekmiş gibi tüm yıldızlar
nisan üşüyecekmiş gibi, mevsimler üşenecekmiş gibi aşka
ve gökyüzü, yazgısız bir alında
yüzsüz bir vedaya ağlayacakmış gibi...

sonra içime doğuyor bir sonrasının milat misali senliği
sana benzeyen hayallerimin gerçekleşme ihtimali
yani sana dair ne varsa ihmalsiz doğuyor içime
sevdiğinde gülüş gibi, yaktığında güneş gibi
doğuyorsun içime

şimdi, yazılmamış bir şiirin içinde olduğunu biliyorum
çünkü eğer gözümde değilse, mutlaka bir dizededir
gözlerin
ve dizlerimde değilse başın
biliyorum, aklından adımlarına kadar şiirdesin
çünkü sen şiirsin...


-sen hep yazsana
-sen de hep kalsana...