Hep Hüzünlü Ağlamışız Gülmüşüz

Hep hüzünlü ağlamışız gülmüşüz uzun hayat yolculuğunda düşürülmüşün yelpazesinde ki gölge oyunu hep engebeli yollarda taşların sivrildiği görmek olasıdır.

gülümse diyorsun..
gülmek içimde gelmiyor ki
gülümsemek acılarımızla
hep hüzünlü ağlamışız gülmüşüz
keder bize yaşam hakkı tanımadı

bil ki !
mahpus damlarında
her şeyi içimizde yaşarken
her gökyüzüne pencereden baktığumızda
gözlerimizle kalbimizle anlatmışız
gülmeyen gülücüklerimizi
gülümse ki
gamzelerin açılsın göz nuruna...

isyanım sana
içimizde yanan ateş
sen gönlümün yaylasında taht
gözümün nuru ışığısın
tüten hayırsız sevdalar demlendi
içimizde filizlenen tohum..

nerde olduğunu düşünecek olsam
gökte görürünen bulutlarda sevginin siletini görünce
o an kahreder insani...
düşündüren yazgının maviliklere yansıması içinde
kabullenmenin derinden his etmenin mutluluğu
sonra yaşadığın ile düşündüğün
muhakemesi arasındaki köprü olmak kadar zor olan bir an
çekingen acıların ve hissedilen kadar denk düşmesi
insanı bazen gideceği yere kadar götüren

O zaman diliminde acıda olsa
gerçekleri kendin yaşarken
hep acıyla hüznü mutluluklar içinde kabul etme
fedakarlığı yapmak zor olsada yaşamın içinde
olmak ve olmamak

her aklıma geldiğinde
düşüncedeki çarpıntılar
elektiriklenmelerden artakalan düşünce
sıfır elde var sıfır....
görünmeyende onurdu

17/11/10 - Karataş