Hep Sonradan....

hep sonradan gelir aklım başıma
hep sonradan anlarım seni...
hep sonradan öğrendim sevmeyi,sevilmeyi...
sonralardan öğrendiklerimle yazıyorum bu şiiri...
hep sonradan tuttu hafızam kelimeleri...
kendimi sana tutklamışım meğer senden önceleri...
hafızam,beynim nutkum tutuklu kalmış sende...
sevmişim delicesine
ama hep sonradan anladım ki
yaşananlar bir oyun...
şimdi yine sonradan anlıyorum ki
gidişine üzülmemeliyim,sevinmeliyim...
sevinmeliyimki geri kazandım duygularımı ve sana esir ettiğim kalbimi...
sevgimi senin gibi birine esir ettiğime üzülmeliyim sadece...
sende sonları anlayacaksınki...
aklını,sevgisini,aşkını sana esir eden başka bir kadın yok..
ama bunu anladığında sonraların olmayacak...
sonları ben olmayacağım....
benden sonları keşkeler,delicesine sevmeler olacak...
şimdi taze gitmelerden alıntı sözcüklerimle sesleniyorum sevgilim
sonlarında anlayacağın keşkelerinin anahtarını yazıyorum sana
okuduğunda ağlama ...
sonradan ağlayacaksın,çünkü seni hep senin beni sevdiğinden fazla sevdim
sonradan anladığın da son satırımı oku sevgilim benden sonra yerimi alan
geçmişimizi ''bizi''sana bırakan

----''seni seviyorum sevgilim birgün anladığında ben yanında olmayacağım keşkelerinde bul beni
ben orda senin son gülüşüne güleceğim şimdi döktüğüm gözyaşlarımın hesabını sen sana söyledeğim son iki
kelimeyle keşke dediğin an sormuş olacağım''---


''senden önce ve senden sonra''bende sen varken...[gidene]