Her Biri Safi Emek

HER BİRİ SAFİ EMEK

Evleri kerpiçten,
Sabırları çeliktendi.
Her biri safi emek,
Yüzleri gümüşi,
Gövdeleri toprak rengindeydi.

Dirençleri umut,
Tepkileri suskunluk,
Öfkeleri küfür salvosu.
Güneş onları her sabah,
Toprağı işlerken bulurdu.

Okumak, yazmak, yaşamak;
Çalışmak, çalışmak, çalışmaktı.
Yani onlar için hayat,
Çalışmaktan ibaretti.

Sevgileri yürek gizlisi,
Aşkları bulut arkası ayışığı,
Ve sevinmeleri bayramlık.
Geçip giderdi ömürleri,
Yüzlerinde ki gülümseme gibi,
Belli belirsiz, bir anlık.

Meşe yeşili ortasında,
Güneşe toz esneyen sokaklar,
Yoksulluğu uyurdu sıcağa.
O güzelim yazlar,
Sürekli gübre solurdu.

Adı gibi küçük köyünde,
Doğa ana'nın renkleri,
Uçuşurken yerde gökte,
Nedendir insanın halleri.
Öğrendi ki çocuk okudukça;
Bu onların örgütsüzlüklerindendi.