Her Mevsim Bahardı Sevda Kuşlarına

bir of çeksem şu dağların karı erimez
bilirim gönül ferman dinlemez olduğunu
yüreğim soğumaz ateşinle yanan yürek yangınlarım

şu dağlı yaslarına düşebilseydim
gözüme umudu assaydım
yanardım gönüle kalmış sevda kırıklarına
g/özüne b/akışına kalırdım

düşümle sevdiklerime k/anarken
gün olur sevdama düşen bir yama kalsaydım
beklenmedik bir ormanda ağaçlara adını yazsam
uzun zaman diliminde bir anda olsa eş olsaydım

sen ve ben gözyaşın düşüne şahit olsam
omuzuna teğet düşen damlayan çarığına göl olurdum
bakınca endamın görünürdü damla gölünde

sen düşürdün sevda çölüne susuz kalışına gönül yorgunu düşüme
götürdün beni dertlerime saldın dillerine
herkesin dilinde sakıza ç/aldın gönlümün nigarı nazına

çoktan almış yaraya tuz biber oldun kanayan yüreğime
açılmayan yürek yaralarıma
kurulmayan gönül soframa durdun
ve sona k/alıyorken güllerini zincire vurdun

işte gidiyorum gönül b/ağına
selam söyledim yar sesine doymak bilmiyor
sensizliğin ahuğum
sen gelmiyince tükendi nefesim

nafile sevgiler karın doyurmuyor bildiğim
hiç sönmeyen alevinle kalbin k/özüne
gönüle çalınan ferman dinlemezse çekersin ahuzarın son sırrına
gülüşlerinle

konuşunca sonrası yer gök demir
bulutlar arasında mavi umuda uçan kuşlar
gittiler yolları mevsimsiz yerlere

ben hasretinle düşüme güllerine umudu sardım
oysa her mevsim baharımdı sonsuza uçan sevda kuşları
ardında kalan düşlerin yası...

03.10.12 Karataş