Her Şeye Rağmen

kırılan umutlarım sonbahar güneşinin kızıllığı ile demlenirken
hayatım alıcı bir kuşun alçak irtifa kanat esintisinde savrulur
daralıp bir yol uzanır kararan hatıralarımın koridorlarında
yalnızlık bir kolumda, pişmanlıklar diğerinde içimin içinde bir zindana

bir umut varmı diye çırpınsa da bazen uçmaya hasret kanatlarım
ayaklarımda biriken hesapların çokluğu gömer beni yeni kaygılara
yine de yeni bir soluk için uzatmışken kör baksın gözlüğü geçirilmiş başımı
kör baksın diye görmez ya, bilmez her günü yeniden yaşadığını

böyle kendiside kendisi içine akan, çoktan köhnemiş, bayatlamış yaşam
yine de devam, kurtulurmuyum diye bu aynısının tekrarı sınavdan
her şeyi birbirimizden öğrenmişliğimizden gelir ya nefes alışımız
yine de devam, karanlığı bile fark edecek kadar aydınlık her zaman olduğundan