Her Şey/siz Öl/üm

Zaman/sız sevmelerim
koca bir şehrin efkarı gibi yakıyor bedenimi
ruhumun pırıltıları sönüyor teker teker
ağlama ana ağlama
sadece kalemin sesi,kalemin isyanı
hüzün dolu gönlümün son yakarışları.




İnce çizgi..
Tanıdık bir yüz,yalnızlığın soluk perdesi
düşlerimde ki ''sen'' gibi nefes vurgunu yaşam
kalabalıklar bugün yine,
ölüme ramak kala,taş atan çocuklar.




Sessizliği dinle ey gece,sağır olma
bana acılara gülmeyi öğret
karalama hayalleri
biliyorum
ayrılık ölümün fazlasıymış
ayrılığın ölümden fazla olduğunu biliyorum.




Bana ne vazgeçmişlikten
çekip gitmelerden
üşüyen ayaklardan
soğuyan yataklardan
söz tutmayan yalancılardan
bana ne
karalama bana hayatı
bana ne boş tavanlardan
bilmez misin sen, ah uslanmaz!




Adım artık ölüm sana
gözlerimden dolu dolu akıyorsun yüreğime
eski bir anısın gözlerimden sesime
düş sevdam!Düş kirpiklerimden
çok büyük harfle gittin ya hani, düş gitmelerden
düş yakamdan, bu sevdadan!




Her şeysiz günler geçer sen giderken,
her kelimenin aslı uzak bana
ilk sigaram gibi nefesim gün geçtikçe ağırlaşır
gökyüzü duvarı kapanır üzerime
kulaklarımı sağır edecek kadar açarım müziği aklıma geldikçe
hıçkırıklar bedenimi sarssa da
duvarlar gülse de
aşk/ı kıyametime gözyaşlarım.




İşte
ölüm denilen yerdeyim
kayboluyorsun ağır ağır
ayrılığın yok olup gittiği,sevdanın bittiği ve öldüğü yerdeyim.








09/07/14