Her Şiir Aslında Birer Kimsesiz

sert bir kıştır yokluğun
dallarımı kökünden söktüğü gibi
yapraklarımı da döker
derin kuyu olan gözlerin
bir şişe aşkı öldürmeye de yeter

efkar derler yokluğuna
bir mermi gibi saplanır insanın soluğuna
sensiz sessiz ve çaresiz
her şiir aslında birer kimsesiz