Her Sonbaharda Ağlarım

damardır kara yolu
körlüğe saplanan hançerdir araba farları
denizde süzülen yakamoz dizileri gibi
halelenir egzoz dumanlarının gürültüsü
katran kokar toza bulanmış karanlık

düzenin koruyucuları tam teçhizat
bir aşağı bir yukarı asayiş sağlıyorlar
kar binmiş kavak dalları
puslu yamaçlarda kimsesizler korku yorganlarına sarılı
her birine ayrı bir yenilgi biçilmiş
düşmüşler düşlerin avuçlarına

ben o saçlarını hüzünlerin taradığı çocuğum
nerden bileceksiniz hangi dipsiz kuyu
hangisi benim boğulduğum

ihanetlerin şehvetiyle öpüşen sokaklar saklıyor sizi
siz ki umutları odasına kapatan adresi yitik evlersiniz
sesimin yanına yakışmaz sesiniz
mücevherlerin, yeşil papellerin ardından koşar adım
o dimdik taşlar, ruhsuz kaygısız taşlar
büyük dağların egemenisiniz

bilin ki
beton duvarlar kadar katı
yoksulluktur tepeden tırnağa insanı yok eden
pembe rüyalarla, her biriniz bir aşkla yorgun
varın kınayın beni, suçlayın
olmadı yargılayın
salıverin karanlığın kucağına


ana koynu gibi midir
ağustos sıcağına mı benzer
ya da gün ışığına
nasıldır rengi hayatın
var mıdır enlemi boylamı, ölçeği
bir yanım yalnızlık, bir yanım alacakaranlık
yürüsem çıkmaz sokakların ateşinde erir topuklarım

bilirim
bu bir daha kavuşamama ihtimalidir
beterin en beteri

kurak toprakta açar mı tomurcuk
içine kapanan dilsiz çocuk
her sonbaharda ağlarım
dökülür yapraklarım gönlümün sularına


Müsadenizle