Her Tuğla Yıkılınca Ayak Uçlarıma

o tarihi gecik
eşikleri arşılarken
çocukluğumu arıyordum dilimde eksik kelimeler
ki küskün


ki küstü
gözlerim hicaz kapı aralıklarına


bu yüzden manasızdı şarkılar



içimi üflüyordum
her sigara dumanında ıslığımı içip
bemoller saklanırken dişlerimin arasındaki kovuklara



ah o yitik aralıkları çocukluğumun
nasılda öksüz seslenişleriydi
sokak kuşlarının çığlıklarına kapılıp pür telaş


korkuyordum evet
kaybettiğim her an
kadranda yok olunca


nasıl amansız ölüm korkusuydu
başıboş koşuşurken
duvarların enkazını yoklayıp


her tuğla yıkılınca ayak uçlarıma
tozu dumana karışmış ağlamalarım
kaybettiğim yılların resmini düşürüyordu avuçlarıma siyah ve beyaz


otopsi korkusundaydı
dün ve gün


göğsümü yaran neşterleri tutarken fütursuz
avuçlarımda kesikler
düşlerim kan ağlıyordu


korktum evet
verevine akan zamandan
kırçıl kalıntılar bırakırken akrep ve yelkovan



şarkılar bana ağlıyor zannettimdi
bana dökülüyor notalar
eski bir kemanın göğüs boşluğundan...