Hercai Bir Menekşe Kokusudur Yaşamak

adının baş harfinde yolunmuş ve gündelik telaşlar
saçlarımda deli bir rüzgâr
sevgiyi üflüyorum dudaklarımdan
hayallerimde yorgun yol artığı intizarlar
kan içtiğimiz çanaklarda yaman öfkemiz
yitirdiğimiz dünlerde kanamalı ruh halimiz
mevsim kayıp ekseninden düşerken toprağa
önce su üşür, ardından buzul bir yalnızlık iklimi
toprağı aşkla bölüşür
devrilir şiir bir sonraki döngüye
mevsim başladığı yere gelene dek
aşk da kendi iç sessizliğiyle öpüşür...

yorgun yatakta dingin yaşamak utkusuyla tutulur bilekler
gün yeniden sabah olur
yaşamak fısıltılarını hisseder yürek
kapaklar aralanır hayat ılıman bir vaha olur
yeniden girilir o haznenin içine
uzaklardaki umut kahkaha olur
aşk ve mutluluk, ardından ömür
ah leyli/m sarılışlarla hercai bir menekşenin kokusu olur...

yudumlarla özünden ayrışan hazların
çoğul taraklarında anların hazin tortusu
sıyırdıkça kendi damarından hüzünleri
yoksul akar yüreğimize aşk akışlı sular
masal kaynatıyor insanlar uzaklarda
kanamalı düşünüşlerin hemfikir korkularıyla
büyür iken ruhumuzdaki yangınlar...

yangın artığı duruşmalarla tükeniyor ah günümüz
yaşam ile ölüm arasında bir geçittir ömrümüz
çiğit mavisi özlemler biriktiriyor avuçlarımız
yüreğimizin köşkünden mor dağlara bakıyoruz
az sonra dağınık güz bahçelerine kuşların çığlıkları iner
nemli düşünüşlerimizle örselenen ruhumuzun kelepçelerine
çıplak dallardan ansızın bir bulutun gözyaşı düşer...



ŞİİRİME YÜREK SESİNİ VEREN SEVDALİNKO'YA GÖNÜLDEN ŞÜKRANLARIMI SUNUYORUM .