Hercai-kardelen (akrostiş)

Hercai olmanın korkusu mu?
Kardelen olmanın cesaretimi?

Helkemizi doldurmadan çıktık bu mânialı yollara biz
Elemlere katlanmak oldu kadife karanlıkları aşmak görevimiz
Rencide olan gururların çaresizliğinde boğuldu çaremiz
Cesurluğumuz fayda etmedi kesildi haykırdıkça sesimiz
Ahkâm kesen akılları susturmakla bertaraf oldu bak neşemiz
İzler kayboldu bak kaldık şimdi yollarda, başkası değil bu biziz



Kelimelere duygu katıp diyemedik birbirimize, şimdi nerdeler
Asık çehreleri ağırlayacaksa bırak ağırlamasın seneler
Ruhların sırılsıklam âşıklığına şahit dursun tarifsiz günler
Donuk olmasın artık rüyalarımı seninle süsleyen renkler
Elleri dolu çalsın kapımı senin mektuplarınla gelsin melekler
Lekesiz yaşadığım şu gönlümü nokta nokta kirletmesin lekeler
Esrarengiz sabahlarımı, tebessüme boğsun senden gele gülücükler
Ne olur gecelerimi hüzne boğmasın sensizlik gel artık yeter

Gönlünde varsam düşünmesin artık ne yapacağını, savursun yürekten gelen kelimeleri
Doyulmaz bir hazza boğulsun, pür-neşe, çıkarsın kafasını kardan hercai


Beklemekten bitap düşecek solacak bu soğukta umudu kesecek senden
Seni düşünmek yaşatıyor onu bak ellerini sana doğru uzatıyor kardelen