Herkes Bir Gün Gider

herkes bir gün gider,
kimi sokağın kalkmış tozu arasında kaçarak,
kimi son nefesini verdiği semntten ebedi topraklara...

herkes bir gün gider,
ardında hiç birşey olmamış gibi sakindir sokaklar,
birzamanlar arşınladığı,şimdilerde pervassızca yeni insanlar yatağı...

herkes bir gün gider,
kimi tazecik,kimi buruşmuş,
kimi iyi halden,kimi cehennem-i mühebbete...

herkes bir gün gider,
hep ansızın,hep doyamamaksızın,
herşey bir ana sukışmış biter...

herkes bir gün gider,
önce topraklara karışır bedeni,
sonra unutulmalara boğulur hafızalar...

herkes bir gün gider,
sonra ansızın doğar körpe bir zihinde,
hiç kendine benzemeyen bir şekilde...

herkes bir gün gider,
ne kaldıysa arda bir kaç cümlede biter,
herkes bir gün muhakkak gider,
insan arından kanayıp sızarken son damlasına kadar...