Herşey Senden İbaret / Herşeyim Sende Esaret

Dudağımda bir ıslık,
İçimde ayrılık...

Bir ben miyim kalbinden attığın?
Yaralı kuşlar da sokakta şimdi,
Kanatlarında yorgun bir bahar
Ağızlarında hüzne batan bir ötüş!
Sığınacak ne bir yer var,
Ne sıcak bir düş!

Bir ben değilim kalbinden attığın
Yaralı kuşlarda sokakta şimdi...

Hadi gitti farzedelim kuşları.
Hepsi buldu sığınacak bir mevsim.
Ya ben?
Ben gitmeyi halâ öğrenemedim...
Seni gitti farzedemedim...
Bu yüzden,
Ya beni yeniden al kalbine,
Ya aşk denen sivri dilli acıyı bitir!
Yitirsin nabızlarım atışlarını,
Kangrene çevirsin kanım akışlarını.
Ki böyle atılmış,
Böyle arıtılmış yaşanmıyor...
Olmuyor...
Senden ibaret mevsimlerden başka mevsim bulunmuyor!
Yalanmış beşinci mevsim tabirleri,
İkinci bahar bir uydurma!
Hepsi bana geldiğin yaz akşamları...
Bütüm mevsimler yazdan ibaret.
Heyhat!Bu gün anladım
Beni kalbinden attığından beri,
Ben tek mevsim yaşadım!

Çoğunda sevgili yürekte yaşarken,
Sen şahdamarıma yerleşen bir füstül oldun!
Hani dokunsam verdiğin sızıya,
Hem canıma kastetmiş,
Hem derdimi yoketmiş olacağım.

İki arada bir derede kalmak bile daha kolaymış
İki canımda bir senimde kaldığımda anladım.
Sana yasladım nev-civan sevdamı
Aşkın aslı astarı sen olalı
Aşka sen ismini taktım.

Bütün gülüşler sesinden ibaret!
Beni kalbinden attığından beri,
Gülüşlerim bana ihanet!

Bir benmişim kalbine almadığın,
Yaralı kuşlardan daha yaralı yüreğim...
Ellerim titrek
ve durduk yerde ağlar oldu gözlerim...
Herşey senden ibaret!
Beni kalbinden attığından beri,
Sensizlik içimde büyüyen bir sefalet!

6 nisan 2010
(şen sedalı seslerle çıktığım yol,bir ağıt kadar can yakan durakta son buldu...)