Herşeyinle Sen...

Gecenin dördüydü uyandığımda
Gözlerime durmuş bir bulut
Sessiz çığlıklar yankılandı duvarlarda
Yine aynı yerdeydin, iki tutam umut
Baş ucumda yine aynı resim
Yine karlara boğulacak, bu ''bahar hevesim''
Sen miydin tüm bunlara sebep, yoksa sensizliğim mi ?

Ne kadar rüya olduğunu bilsemde
Her uyandığımda, belki devam eder diye
Gözlerimi hep sana kapadım
Her uyandığımda, seni kaybettim diye
Sonsuz sürecek rüyalar diledim
Tekrar sana uyumadan önce
Tekrar, sana ÖLMEDEN önce...

Zaten insanlar kendini hep aşık sanırlar
Gelip birde seni nasıl sevdiğime baksınlar
Ve hep gidene, aldatana, sevmeye nankör derler
Gelip de iki insan gözü için nasıl ağladığımı görsünler
Çocuklar gibi bir gülüşüne nasıl kandığımı
İnsanlığın dertlerini unutup, bir tanesini unutamadığımı görsünler
Gelip de insanlığa nankörlük görsünler...

Bilemedim, kurtuluşum mu, yoksa kıyametim misin?
Bir kelebek ömrünün bir dakikasını bile nasıl seviyorsa
Bir anne yavrusunu, bir papatya baharı nasıl seviyorsa
Aynı tutkuyla, aynı duyguyla sevdiğimi söylesem
Herkeze ve herşeye inat sende sever misin?
Sana, seni deliler gibi sevdiğimi söylesem
Sen de sever misin?

Anladım artık, kalbinde benim için bir yer olmayacak,
Bu kalbe sensizken de atmayı öğreteceğim
Kim bilir, belki de bir daha atmayacak
Kendime sensizken de gülebilmeyi öğreteceğim
Hiç bir zaman öncekiler gibi olmayacak
Biliyorum, ne yapsamda sevmeyeceksin,
Biliyorum, ne yapsamda başkasını sevemeyeceğim,
olmayacak...

Mehmet Ali POLAT