Heybemden Sesler

Can çekişmekte olan ruhum
Akıl almaz bir esriklik içinde iken,
Yaşlılığım yakın değildi ölüme,
Çocuklar bile daha yakındı dünden öte.
Öfkemi taşıyordum,karanlık yarınlara
Ve öfkemi uzaktan gözlemek
İçin çıktım en yükseklere.

Bir gülümseme uğruna düştüm
Yitik sevdamın peşine,
Ayrılırken terkettiklerim arasında
İlk sırada sen vardın,
Ve buruktu içim.


Heybemde taşıdıklarım arasında sen vardın,
Gözümden öte koruyordum onu.
Geçerken dağlardan,vadilerden gelen sesler
Yankıya dönüyor,
Çakalların sesleri ise tedirgin edici değil,
Sanki ninni gibi geliyordu bana,
Maziye dönüşmüştün herşeyinle,
Sesinin tınısı, kokunu getirirdi gündüz düşüme,



Kuşkum fazlaydı,
Ruhuma girip sinsice kemirmeye başlarken beni,
Heybemden dinliyordum sesini ,
Sen konuştukça,bendeki alaycı tınılar azalıyor,
El devinimlerim ise daha az abartılı ve daha az yabanıldı artık,
Ve,bütün dramlarımda kaçınılmaz olan anlamsızlıkta geliyor,
Anlamszılığım ise senin varlığınla anlaşılır hale geliyordu.
Ama yokluğunla hedefimi yitireceğimi biliyordum.