Hiç

Bir an gelir, 
Her şey bitsin istersin.

Her şeyin bitmeyeceğini bile bile,
Her şeyin bitmesini istersin.

Can atarsın, sevmeye sevilmeye,
Ama her şey bitsin istersin...

Binbir hatıra,
Düşer satıra,
Dakika dakika,
Yeniden yaşamak isterken aynı şeyi,
Yine de bitsin istersin.

Her gece onunla kapatırsın gözlerini,
Her sabah onunla açarsın,
Ve rüyanda gördüğün gölgeleriyle avunursun.

Haykırmak istersin herkese,
Nutkun tutulurcasına,
Gizlersin kendini sonrasında.

Suçlusun, evet, suçlusun diye düşünürler,
Doğru ya da değil,
Eğer cezalıysan suçlusundur.

Belki, belki bu gece dersin,
Kapatınca gözlerimi,
Hiç bir şey düşünmem!
Sonraki gecelere bırakırken yerini belkilerin,
Olmayacağını bile bile her gece dersin bunu.

Sonrasında feryat, figan,
Sessiz sedasız gidersin,
Arkana bakmadan,
Yanarken için için.

Bir hayal uğruna,
Tüm gerçeklerinden geçersin.

Bazen, hiç bir şey yapmak istemezsin,
Gelmez içinden bir çiçeği koparmak,
Bir kuşun cıvıltısını dinlemek,
Bir fala inanmak,
Ve, ve sevmek başka birini.
Çünkü yakıştırabileceğin başka kimsen yoktur.

Ve derinleşen düşüncelerin,
Garip karamsarlıklar tufanında,
Boğulurken usulca,
Can attığın için,
Can verirsin;
Her gece az az uyuyarak.

"Var mı bilen birisi,
Hayallerin gözyaşları olur mu?"

Evet, hayallerin gözyaşları için;
Önce yıldızlar ağlar,
"Savurup atasın gelir her baharı..."
Sonra gerçekler kaybolur birer birer,
Ve en son, gözyaşları akar hayallerden,
Gerçeklerin üstüne yağar.

Bir yağmur bırakırken seni,
Arkasına hiç bakmaz bilir misin?

Ve gökkuşağı yedi renkken,
Hiç bir şey demeye hakkın yoktur senin.

Her şey değişir,
Çünkü Mevlana'ya inat
Hiç bir şey göründüğü gibi değildir.

Ve bir an gelir,
Geriye,
Hiç bir şey kalmasın istersin,
"Bir nisan akşamında..."
Her ana özlem duyarken,
Savurur atarsın ne varsa,
Toplayacağını bile bile.

"Yanlışların yanlış hesabı aldı doğruları!"
Gocunanlar olsun istersin,
Onu bunu suçlamak için değil,
Hatayı kendinden uzaklaştırmak da değil esasen,
Çünkü hesabı kesen değilim,
Anlamam ben bu işten.

Bir an gelince,
Herkes o kesilir ya işte,
Hesabın yanlışlığıdır bu.

Resmi bir hayat içinde,
Eskimeyen bir kehanettir,
Ef'sane.

Çok kızmak gerekiyorken,
Kısık bir ses duyarsın,
İçinden gelen şeyler uğruna,
Kendini hiçe sayarsın.

Çünkü kanıttır bu kendince.

"Ne olmuş bensiz sen, sensiz ben yarımsak,
Her derde deva değil midir sarımsak?"

İşte tam da buna deva değildir.
Reva değilken bana hürmetin,
Ben içimden hüküm sürerim.

Ne bir sondur bu,
Ne de bir başlangıç.

Ve o an gelince,
Hiç bir şey demeden,
Öylece bakakalırsın,
Karşında o vardır,
Büyülü, dokunamazsın,
Erirsin yanarak,
İçinden haykırdığın her şeyi duyduğunu sanıp,
Bir adım atmakla,
Kayıplar arasında kaybolmak arasında kalırsın.

"Hiç" olur mu öyle şey?
O hiç değildir!

|15 Mayıs 2011 | Pazar | 23:45 |