Hiç

--hiç olmamış gibisin hayatımda muhterem
ve hiç ölmemiş gibi--

*

sen düştüğünde fikrime muhterem
yollarım karışıyor birbirine
bir mum alevinin ucunda titriyor bakışlarım
mor odanın içinde

aklım morarıyor
heryer kangren
kesip atsam olmuyor
kesmesem

kahkahasını bırakırken falezin üstüne sevimsiz bir kadın
üzulme
ölume çare yok diyor ak sakallı ihtiyar
seri bir şekilde boşalıyor
gözlerimin frenleri

İhtiyar diyorum muhterem ihtiyar
ömru senin yasından bin fazla bir ihtiyar
ne vardı öyle acele edecek
böyle orta yerde bırakıp bizi öksüz bir çocuk gibi
alıp beyazlığını gidecek

**

birlikte oturuyor parktaki bankıma
sessizlik ve yalnızlık
karanlık üşüşüyor benliğime
yapraklarım sararıyor
ha düştü ha düşecek

aklımın neonları sönüyor birden
karabasanlar çörekleniyor ruhumun üstüne
ben karışıyorum
evren birbirine karışıyor

***

vagon vagon hatıralar yükleniyor sırtıma
şimendiferler patlatırken beynime sirenlerini
bir çığlık ayak uçlarımdan boğazıma yürüyor
yutkunmak mesele

****

dunyanın kirinden üstüm başım çamurla sıvandı muhterem
eve almıyor babam
ağlamak isterdim eşiğinde
gitmeseydin

yoksun işte
hiç olmamış gibi

varsın işte
hiç ölmemiş gibi

*****

-bu yuzden muhterem
hiç gitmemeliydin kenar mahallemden-