Hiç

Dimağımın kıvrımları labirent bir yol.

Kış'ı iple çekerken,

çiseleyen güz akşamı.

Çiy taneleri saçlarımda,

sarkaç gibi her salise yere çarpmakta.

Oksijen tüpüne bağımlı,

bir hasta.

Öldüğü iddia edilemez,

ama yaşadığı da söylenemez.

Tıpkı bu ince ayarın arafındayım.

Tıp ki, çaresiz.

Hiç yok ile hep var arasındayım.

Aklıma geliyor bir sual.

Meteor gibi çarpıyor şakağıma,

kale surlarında açılan gedik gibi,

açılıyor bir dehliz.

Hiç diye bir şey,

hiç olmasaydı, nasıl farkına varılırdı, hiç ?

Açılan dehlizden yavaş yavaş akıyor,

sayısız, kızıl metefor.

İşte, diyorum.

' Benim sözlükteki tanımım. '

Bütün insanlık idrak edebilsin diye,

bu meteforun karşılığıyım.

Herkesin sözlüğünde hep,

hiç olarak kaldım.

Oysa tüm insanlığın,

farkındaydım.