Hiç Ayılamadım

mahallenin mutluluğu başka bi şehirmiş gibi
eşlik etmeye zaman kalmıyordu hiç
aşktan tökezlemiş fikirlerim bir köşede
inceden süzüp duruyordu mahalleliyi

ödeyemiyordum da yaşanması gerekenlerin borcunu
hayat veresiyesini kabartıp duruyordum sadece
eşlik etmede bu şehrin nefesine yaşıyordum
gitmelerin ukalası bir çocuk idim

hangi mutluluğun piyesi olsa
ben bir köşeden giden idim
bahane çoktu
çünkü bende gülmeye bile niyet yoktu

belki de bu yüzden hiç baktırmadım
kahve fincanına saklı o muzip
amacı neşe olan yalanlara
içtikçe ben diye seslendim hep fincanlara

zamanı takvimin yanına asmış
o biçim gidişlerin bitirdiklerini haykırıyordum
kimse de yoktu şu kahrolası kapıyı çalıp
şu perişan halimi sorgulayacak

çalsa idi sağıp dertlerimi
ikram edecektim
bir halleşmenin hasretini
oracıkta nefesinden kesecektim

ama olmadı
ne benim kafa aşktan ayrıldı
ne de bir olay hayat diye ayılttı
aynı köşenin aynı salıncağında sallandım hep

tökezleyen fikirlerimin
o yaşadığı saadet ile
ekleyip durdum ömrü
o demin bitmişliğine