Hiç Bir Şeyden Korkmadım Yalnızlıktan Korktuğum Kadar

Öylesine yalnızım ki, odamda ki renklerin bir biriyle uyumunu,
Suladığım toprağın ,suya doyumunu,
Gündüzün geceyle birleşmesini,
Doğal sayılardaki birleşme özelliğini bile, kıskandım,

Her geçen gün, daha bir açılıyor yaram,
Her gün, daha bir şiddetli lokman bile bulamadı derman,
Her gülüşün de, daha bir yarama tuz basam,
Yalnızlıktır bu dert bu derdin çaresi, dermanı sendendir yaradan,

Seni sevmiyorum derken, ne kadar yalancı bakıyordu gözlerin,
Beni yıktı ,viran etti, yüzüme üflenen sözlerin,
Sanki koptu, o anda kıyametlerim,
Oysa peygamberler bile nefsi derken, ben senin ismini tesbihle çekerdim,

Zaten seninle, sadece bir öykünün kapak yazısı olabilmişim,
Öyküye başlamak nasip olmadı, ben ne talihsizmişim,
Konusu ne, kahramanı kim, biliyormusun,
Konusu başlamadan bitti iyi olan sen kötü olansa ben,

Şemsiye yapan bir insan ıslanmaktan,
Edison karanlıktan,
Fakir açlıktan,
Kötü olan yani ben ,sensizlikten yalnızlıktan çok korktum,

Yeter artık açtım kapılarını, adı yalnızlık olan evimin,
Beni yalnızlığımla yalnız bırakın ulan,
Kötü olan karakter konuşuyor şu an,
Ne açlıktan, ne karanlıktan ,nede ıslanmaktan korktum, korkum sadece yalnızlıktan,


URFALI MECHUL