Hiç Bir Şeyim Artik Sayende!

Hayata sımsıkı, inatla sarılmışken
Ve hiç bir fırtınanın beni deviremeyeceğine inanmışken,
Yüreğimde kasırgalar estirip, her şeyi yıkıp devirmeye hakkın var mıydı?
Söyle!

Senin kasırgaların tetikte, koparacağın kıyamet hazırda bekliyordu da;
Neden sevmeyi hatırlattın yeniden yüreğime,
Sevdikçe çoğalmayı ve çoğaldıkça büyümeyi!
Neden...

Ben yoktum.
Yitik bir kimliğim, kaybolan gençliğim vardı ellerimde.
Ve ellerimi tutmayı,
Yüreğime sarılmayı öğretmiştim kendime.

Bir kibrit çaktın ve arsızca uyandırdın
Yılların uykusuna yatmış yüreğimi
Neden?

Kaybolmuş kimliğime yedi renk gök kuşağı giydirdin,
Yağmur ormanlarının göğünde yıkadın
Gençliğimde kalmış hayallerimi.
Umut ektin, yeni yeni hayaller sundun
Neden!

Umut başakları hazır düşmüşken hasat seyrine,
Kör karanlıklarda yaktın çırayı ve yok ettin birden her şeyi.

Ellerinle giydirdiğin, yedi renk gök kuşağı kimliğim yanıyor şimdi
Umutlarım paramparça, hayallerim darmadağın
İnançlarım yerlere serildi sayende.

Umutsuz, inançsız artık haykırışı yüreğimin

Şimdi ise hiç kimseyim
Ne rüzgara dur diyen gençliğim,
Ne de kasırgalara meydan okuyacak kimliğim kalmadı.

Hiçbir şeyim artık ben sayende...

Mahinur