Hıçkırık...

Sarhoş güneş gökyüzünü şaşırınca
Doğada gün doğmayı unutur
Ölgün yağmur gecenin sessizliğine sarmalansa
Bir çoban kızı endişe içinde uyanır
Gün doğsun diye ibriğine bulut doldurur
/ ... /

Dağların tene döndüğü yalnızlıkla çoğalır
-çoğaldıkça heybetini kaybeder anlam-
Toprak aya bakar
-yapraklarda sallanır sular-
Şefkatli ana gibi meltemi çürümüş yüzleri okşar

Hiçbir şeye benzemez
-ıslandıkça yumuşar rüzgârın elleri-

Ahh!

Bir balıkçıl gagasını uzatmış
Fırtınada yırtılan dalganın yarasını dikiyor
İğnesi balık kılçığından
Hüznü kavislemiş ağıtlarla ağlıyor

Okyanus tırmaladıkça derinleşir insan eli
Derdine derman olur sanırsın kumun eksilmesi
Kayalar uçuruma dönüyor
Çekildikçe içinden ümitleri

Yitik düş derin uyur
Karanlık sonsuz
-Sen nereye gidiyorsun
-Sen nereye götürüyorsun

-kanatlarım yok ki benim-

Kirli bir tenin tozunu gömerken kuruyan nehrin yatağına
Suyun bastığı karaya dönüyor tutsaklığım
Her yanım çamur
Genişleyen alnımda söğüt izleri
Yorgun saçlarım gibi
Estikçe tarihten sayfalar açar
-El değerse taciz, ten değerse tecavüz-
Duygular kalır aciz...

Kanatsızlar yürümekten yorgun
Papirüsü hırpalayan tüy solgun
Ateşinden kaçanı kıvılcım sayar
Likit hıçkırık mürekkepte susar

Şiirler/de/ yanar...