Hiçlik

Yine kırlara yürürken gün batımı manzarasında
kader
er geç bükmen gerekecek dizlerini karşımda diyordu

bugün
öbür gün
evet en geç öbür gün.

Apansız
ilk kez ağladığımı hissediyorum
kızılla mavilikler arasından sarıya dönerken ömrüm

yalnızca öbür gün
artık hazırlanmak gerek sonsuz döngüye
sakince

ve alnımdaki buruk çizgilerdeydi hayat.