Hiçlik

Keman sesi çalar hep içimde,
İçime işleyen bir hiçliğin gölgesinde,
Ağlar keman bir anda,
Kulaklarım sensizliğin senfonisinde...


Bir acıdır ki keman acıdıkça fenalaşır,
Acım büyür sızıların esaretinde,
Birden ağlayan kemana piyano eşlik eder,
Acısını paylaşır hiçliğimin de...


Kimse bulamıyor,
Herkes kendi varlığının diplerinde,
Gezinmek fayda vermiyor,
Bu hiçlik ne büyük bir sessizlikte...


Dalıp gidişlerimin konakladığı yerdir,
Keman sesinin dokunduğu o evde.
Gizlice buluşur acılarım,
Hiçliğimi de alır arasına ağlamasın diye...


Bitmeye yakın uğurlar piyano sensizliğimi,
Keman sesi dinmez su döker gidişine.
Her dinlediğimde başka acı siner,
Aralıksız yağar hiçliğim gelmeyişlerine...