Hoşça/kanıyorum Sana

‎;"gitme" dedim sana, içimden susarak
olabildiğince sessizce,
ölebildiğimce sensizce...

"gitme" dedim,
içime ata ata,
susarak...

duy istemedim;
son nefesinde bile seni andığımı,
bil istemedim;
hoşça kalamadığı...

ve kanadığımı durmaksızın ayrılığa,
gör istemedim...

biliyorum,
hiçbir cümle tutamaz artık seni bu mutsuz masalda,
hiçbir "seni seviyorum" dokunmaz yüreğine,
biliyorum...

aşkı öğrettin, peki eyvallah
şimdi sıra yalnızlıkta...

"gelme,
gidebildiğince git,
bende yokum artık..." demek isterdim, bağıra bağıra
ardından,
sanki hiç sevmemişim gibi nâralar atmak isterdim
ihanet edercesine yüreğime,
yalan da olsa... lakin olmuyor

yapamıyorum....

sahi gelemez misin?
beni sevmemene ihtiyacım var bu sıralar...

henüz ölmedim,
sırtımda bir kaç bıçaklanmamış aşk saklıyorum sana,
seversin diye sen, can yerimden vurmayı....

gelmezsin, biliyorum
öyle mahçubum ki şimdilerde çocukluğuma,
kızarıyor yüzüm utançtan,
mosmor oluyor ellerim yalnızlıktan,
"dokunsalar ağlayacağım" diyemiyorum
ağlıyorum, çünkü dokunacak kimse yok etrafımda...

bağışla anneciğim,
senin acı çekerek hayata getirdiğini, şimdi
bir başkası sevinerek götürüyor, ölümlere...

bağışla beni..

ve sen sevgili,
şimdilik elveda,
hoşçakal,
beni merak etme,
ben hoşça kanıyorum sana...