Hoyrat Eli

tüm acılar yokluğunda başladı
yapıştı yakama hasretin eli
gülüp oynadığım günler
çoktan kayboldu
sensizliğe alışmadı yüreğim...

bir çınar ağacında ince bir daldım
ateşlere attın yandım kavruldum
bir deli rüzgarla savruldu külüm
dört bir yana dağıldı kıvılcımlarım...

her nereye düştüysem yaktım orayı
hesapsız kaybettim arzularımı
sonra yağmur yağdı sonra kar yağdı
bir anda karıştım coşkun sulara...

sonra bir gül açtım bir taş dibinde
açtım baharınan goncalarımı
bencilce kopardın dalımdan beni
taktın saçlarının kıvrımlarına...

oysa günden güne sarardım soldum
duymadın haykıran acılarımı
bir akşam çıkarıp attın sokağa
öylece karıştım çöp yığınına...

sonra yine ateş sonra yine kül
sonra yine yağmur sonra yine gül
sonra yine hoyrat elin yaralarımda...

yana, yana kül oluşum boşuna
kül olasın demiyorum
kül oluşum gidiyor mu hoşuna ?..

Ozanca/İZMİR