Hükümsüzlük

Ve ben
Boş kaldırımların ıssız çocuğu
Ne dudaklarına bir şarkı yakışır
Ne yüreğine bir gölge

Gece gibiyim güneşini bekleyen
Karmakarışık bir yumak hislerim
Kendi içine taşmaktan yoruldu yüreğim
Ne derleyip toparlayan var
Ne de sahiplenilmiş bir sevgi
Kendimi yazıp kendimi okuyorum

Dizleri yorgun göğsümün
Sokaklarda hep aynı yüz
Köşeler aynı, kapılar aynı
En tanıdığım şey sessizlik
Ve sevgisizlik

Yağmur aynı yalnızlıkla ıslatıyor ruhumu
Susuyorum
Her geçen gün uzaklaşıyorum yüreğimden
Çıkmaz sokaklar korkutuyor beni
Bin cımbızla çekiyorum adımlarımı
Soru gelmenle ilgili
Cevabını bilmiyorum

Dedim ya
Boş kaldırımlar
Bir ayak sesine hasret lambalar, direkler
Ne gelen var
Ne geliyorum diyen

Hükümsüzlük yaşadığım aslında çocukluktan ziyade
Ne kendime hükmüm var
Ne yüreğime