Hüzn-ü Âlâ'm

an gelir yollara düşer bu yorgun zaman
İstanbul bir şiirle çalkalanır
ilk akşamın son fasılına gözlerini sakladıysan...
şairin olurum köşem bucağım sen olduğunda
alabildiğine bir hasret örter üzerimi
o haziran akşamlarımda

her gece kendi yarısından geçerken
ve yokluğun ruhumu örselerken
beni ararsın!
sesinle doğrulurum!
isminde son bulur o yalnız yolculuğum

ihanetlerin ve öfkelerin daha başlamamıştır
vakit henüz vuslatın koynundadır
sonra durmadan diline dolanır
merhabalar
kendine iyi bak'lar
hele Allah'a emanet bırakmalar
ve son seste öpülen ayalara şahit olur kulaklar
__bunlar müstesna zamanlar...

sonralarında
sonbahar aylarında başlar sesine ayaz tüneyen bağırışlar
kırgınlıklar
...sonra yeniden buluşur ikimizli ayrılıklar
ve aşkın sene-i devriyesinde
su sızmayan araları ihanetler aralar!
ben gözlerinle kör olmuş şairimdir o zamanlar!

her şiir
bir ferman hükmüyle yankılanır sayfalarda
sen başka k/oyunlarda kahraman
ben af dilencisi figüran!

an gelir,kan kızılında bileyli bir bıçak açar ağzımı
unutulur İstanbul'un körpe sesleri
şair kimliğimin aşk direnişleri
ve ertelenir
yaz başına gelecek yolculuk biletleri

an gelir,bambaşka bir k/adını duyarım satırlarında
üç kuruşluk gevezelikler
muhabbet niyetine dolar mekânlarına
kiralık paragraf satışlarında geceyi yırtar kahkahaların
şehvetin g/ünüdür sevda sandığın
sonra ansızın çekilir kanın
ince telaşlarla sızılar kusarsın
sonra arayışlardan yorulur sol yanın...

an gelir,sürülürüz k/aldığımız nefeslerden
sen ikinci bahar,beşinci mevsim bekleyeni
ben kaypak sancıların budala bekçisi
ve köpek sesleri sırnaşır loş ışıklarıma
karanlık büyür!
duvar d(g)ibi yalnızlıklarımda
davam görülmeden sürülür sevdam!
sehpam yol geçen hanlarında s/aklamaya çaılştığın gözlerin olur
-ki gözlerinde ölmek istediğim zaten doğrudur!
doğrudur lâkin,
zaman yanlış yerinde durmuştur!

ve şimdi/ve sonra
yani ben ölümü yaşamın en güzel koyaklarında tattığımda
kendimi sana kattığımda
dostlarımı hüznümle kanattığımda
ruhumu kasvete sattığımda
umuda gözlerimi kapattığımda
her yaramı içime attığımda
göğsümü taşa çaldığımda
omzuma ayrılığı aldığımda
çocuğum gibiolan gözlerine daldığımda
kalemi elime her aldığımda
aynalara baktığımda
hep yirmiyedi yaşımda kaldığımda
İstanbul'a seni sakladığımda
bu şiir sonunda kutlandığımda
sevdamda hep körebe kaldığımda
başımı o donuk resmine dayadığımda
yokluğuna adandığımda
...ağladığımda bile

Nazım sürgününde kaç gün saymışsa
Akîf hangi kan gölünde ayı beyaza boyamışsa
işte öyle rindane yaşadım seni
şu şair yüreğimde
...

(şimdilerde sevdalar şiir müsveddesi / hadi el atın günü birlikçiler temize çekin beni!)

25 nisan