Hüzn-ü Firâk

Kalbimin semahına firar edince düşler

Dudağımda sızıyla başladı kara kışlar

Sırrı müphem değince kelamların özüne

Güz yağmurları vurdu mürekkebin izine

Lisanımdan damlayan hüznümün buharını

Örselenmiş duygumla farkettim bu hârını

Aşkı boynu bükük vâv gibi yaşayan kimdi?

Nur saçan kelamından söyle ne kaldı şimdi?

Saç tellerime kadar kırılsam bile sana

Ayn-ür rıza aşkıyla baktım hatırlasana

Aşk-ı nihan olmuşken gamzen çukurlarına

Hiç düşünmeden attın ateşdem korlarına

Kalbimi titreten o nâr-ı aşk yarasında

Gül kokusu kalmadı sayfalar arasında

Hüznüm hudutlarına bulandıkça islerim

Darağacında kaldı o vebalı hislerim

Nar şerbeti tadında olsa bile sayrılık

Sessizlik makamıyla zuhur etti ayrılık

Tomurcuğu soldurtan matemin kar yanığı

Şiirimin öznesi mahyada zâr yanığı

Gözyaşı rahlesinde dualarda saklıyken

Unut beni diyerek belki de sen haklıyken

Bir Elif miktarınca gam çekmeksizin gittin

Bağrıma firâk saçıp son hıçkırıkla bittin..

Elif USTA