Hüznün Bereketi

Islaktır hayat sayfalarında hüzün
Yağmur getirir kurak ovalara
Önce düşer toprağa kağıtta mürekkep olur
Sonra en siyah şeyleri yazar toprağın bağrına
Bir damla gözyaşı sanırsın önce
Sonra anlarsın ki dere bırakmışsın toprağa
Ne kadar hüzünlendi bak toprak
Bu söz bile yetti bak
Ne keder dolu ne büyük hasat
Ne ektin ne biçtin baksana bak
Verirsin toprağa hüznü elden ele
Sonra alırsın mendilde siyah bir leke
İşte hüzün böyle bereketle gelir
ekriğinle biçtiğinle bir volkan gibidir
Ekmeye gelince tohumu az ve kolay
Biçmekte ne zor ne çok şu hüzün...