Hüznün Güncesi

Önceden çok önceden
Tanrının kalbine düşmeden sen

Ne hava ne ateş ne su
Tüm hayat sensizlikken
Döne döne içimde
Uyandı şiir ve aşk


Henüz kibele doğmamıştı
Sevmek bir çocukken içimde
Erken akşamlarda toplayıp yağmuru
Ateş ırmaklarında yıkadım acıları


Adı yok esmerliğimin
Ay suçlu ve gece
Ateş hırsızı ikarus ve cehennem
Adı yok geç kalmışlığımın
Zaman çok lifli bir söylence...


Ölmenin de bir zamanı var
Ufuk çizgisinde soğumalı ellerim

Saçların düşmeli yüzüme
Dudakların toprak kokmalı
Öperken sesimden
Yeşile bölünmeli yüzündeki güz


Ey hüznün kutsal atası
Bozuldu bir ömrün beyaz büyüsü
Çözüldü son buzulda son bir baharda
Kanımda arındı bütün yeryüzü

İnsansız kaldım...