Hüznün Yüzü

Bazen ağlamaklı olur gece,
Hüznün yüzünü taşır karanlığında.
Bazen susar,
Bazen de kusar içindekilerini.
Açarken süngülerini gece,
Yine başladı seni anlatmaya,
Anlatabildiği kadar yalnızlığı.

Tan vakti yaklaşanda,
Bir güvercin uçar minareden
Ezan sesini duyunca.
Sonra,
Bir kız çocuğunun ağlayışı gelir kulaklarıma,
Seni hatırlarım.
Oysa seni hiç ağlarken görmedim,
Duymadım hıçkırıklarını böyle derinden.

Bazen hüzünlü oluyor gündüz.
Gülüşlerimin bana kâr kaldığı bir günde,
Sabah güneşi seni yansıtırken alnıma,
Seni daha çok özlüyorum bir de,
Daha çok seviyorum.
Daha çok kurtarıyorum kendimi,
Gecenin garip hüznünden.

10.04.2005
Pazar
(Şanlıurfa)