Hüzün Akşamıydı Zaman

Hüzün akşamıydı zaman
Dil ucunda
Şimşekler çakarken
Göğe çevrilmiş avuçlarıma
Bereket dilerken
Ateş yağdı bedenime

Yüreğim çocuksu sevinçteyken
Ve ateşe boşalan gökyüzü
Oysa çok hayallerim vardı alevden

Güneşe tutkun
Gece karanlığı tenim
Hasret giderecekken mahşere dek
Göğe asılı kaldı
Sana duada duran elim

Sokak kaldırımlarında ki
Ayyaş ayaklar ayarttı yüreğini
Ve uzanan kirli eller tuttu elini
Yalpalayan
Kaypak zeminlerde

Kopup git
Sana ait yürekten
Kopuk serseri yüreklere

Lâkin
Aldanma
Aşk üstüne
Zar atan
Barbut kumarbazlarına

Yağmur delirdi
Tepeden tırnağa inen hızda
Haydi
At kendini kuytu bir mekâna

İyiler çoktan çektiler ellerini dünyadan
Bari gölgesine sığın
Koluna girmesen de
Nefesi, nefesin
Bakışı yol arkadaşı olsun gözlerinin...