Hüzün Bağı

Bu kez acele etmedi
Sis dağılmıştı
Sanki herkes tatildeydi
Sanki bayramdı
Güzel ve hüzünlü
Beklentileri farklıydı
Mevsimi farklıydı
Onun tatili
Onun bayramı ayrıydı
Bir simidi paylaşımında
Bir tadım çayında
Sevinçlere gülüşünde
Acılara ağlayışında
Hissettikleri aynıydı
Elleri nasır
Yatağı hasır olsa da
Umudu yemeğine katık
Birazda düşünüp ağlardı
Sevdiği, gideceği yer
Herkesinkinden yakın
Herkesinkinden uzaktı
Yolları uzak yapan
Belli ki gururlu yanıydı
Geceleri ışığı hiç sönmez
Kötülük nedir bilmezdi
O hep başkaydı
Ve başkalarındaydı
Üzümlü bir bağdı
Onun evi
Hüzünlü bir ağdı
Onun ölümü
Papatyasıyla, canıyla
İlk üzüm bağında buluşmuştu
Aşk dolu sözcüklerle konuşmuştu
Zamanın acımasızlığında
Acı bir gerçek vardı
Papatyası onu unutmuştu
Kahretsin o gece soğuktu
O oradaydı eli yüreğindeydi
Yıldızlar üzerini örtmüştü
Belki son kez gülmüştü
Onu son kez gören
Birkaç yıldız birde aydı
Birde yırtık bir resim papatyaydı
Artık onun evi
Üzümlü bir bağ değil
Hüzünlü bir bağdı
Ölürken bile
Yüreğindeki papatyasıydı