Hüzün Boyacısı

onlardı ,
sokak başında hüzün boyayan
ve elleriyle tutarlardı hüzünleri
fırçalarlardı ilk önce tozlarını..
ve saklıydı kutularında mutlulukları
hangi renge boyansın isterse hüzün
o renkti artık onun kaderi
elleri vardı onların mutluluğa hasret
sokak adlarıydı bildikleri ve öğrendikleri,
ihtiyar hüzünlerdi her akşam...
parlatılmaya muhtaç...
elbiseleri vardı onların rengarenk
koşar adımlar evlerinin yolunda
sıcak çorba hasretinde...
gecelerdi onların oyun vakti...
uçurtma yaparlardı düş parçacıklarından...
kestane kokardı odaları
sıcak su kaynardı birde evin ortasındaki
büyük ve ilginç demir kutunun üzerinde...
onlar sevdiklerini...
sokağın başında beklerlerdi...
kutuları sırtlarında,
en güzel kızıydı beklenen sokak başında...
beklerlerdi...beklenirlerdi...ama...
yine güzel kızıydı mahallenin
gelmeyen hüzünlerin başladığı sokak başına...