Hüzün Denen Kalkan

Acılar, hüzünlü insanlar gibidir.
Yalnız yaşamayı severler.
Aynen hüzünlü insanlar gibi,
Birbirlerini çekerler.

Acılarını karnında bebek gibi taşırsın.
Fazla kahkahayla düşük yapma riskin var.
Doğduğundaysa hüzünlerinle emzirirsin.
Anneleri ve babaları vardır bizim gibi

Bazı zaman evlat edinirsin acılarını
Hayat seni çok yorar ve bıktırır ki
Kopamassın onlardan hiçbir vakit
Çaresiz iç çekişlerle birlikte
Emzirirsin hüzünlerinle

Bir zaman sonra...

Yaz gününde sonbahar ayazı gibi
Nisan ayında bir kış sabahı gibi
Bir an gelir geçer.
Ve o acıyı başka kollara yüklersin.

Kızgın bir güneş doğarken
Evladını başka kollara verirsin.
Üzmez bu seni oysa ki
Belki de derinden yanar için
Acılarından kurtuldun
İnkar edilemez mutluluk

Öyleyse artık kalmadı
Hüznün kalkanı
At kendini denizlere,
Koş yaylalara
Ama olmaz sen acılara bağımlısın!!!