Hüzün Dolu Akşamlar

Kaybolan zamanların şahidiydi takvimler,
Şimdi kim yanar bana, şimdi beni kim dinler?

Yalnızların üstüne yıkılıyordu damlar,
Yaşanıyor sessizce hüzün dolu akşamlar.

Doğmak bilmezdi güneş, olmak bilmezdi sabah;
Dillerde mahzun eyvah, gönüllerde derin; ah!

Yollarda beklenenler yollara çıkmadılar;
Elemle bekleyenler, elemden bıkmadılar.

Ne yüze vurdu ışık, ne güne döndü gece;
Yakarışlar döküldü dillerden hece hece.

Ne duyan oldu yazık, ne uyan oldu sese;
Boğum boğum dizildi kelimeler kafese.

Her gece tekrarlanır tükenmeyen bu masal;
Ne farzdır bu yaşanan, ne ayet gibi kutsal..

Kaybolan zamanlara şahit olur takvimler,
Kimler düşer geceye, kuşanır daha kimler?

Gariplerin üstüne yıkılacak bu damlar;
Yaşanacak sessizce hüzün dolu akşamlar..