Hüzün Hazan Hayat...

Gözlerinin içi gülen,
Dudağı tomurcuklu kızı
Olsun istemiş hep anası
Olmuş da
Herkesler çok tatlı demiş
Kıvır kıvır saçlarıyla
Kıpkırmızı dudaklarıyla
Lakin büyümüş, büyüdükçe
Hüzün çökmüş gözlerinin içine...
Nedendir bilinmez
Dudağındaki tomurcuk açmadan solmuş
Kırmızı dudakları hiç konuşmaz
Saçları hüzünle dalgalanırmış hergün
Anlayamamış anası kızının gözlerindeki acıyı
Saramamış gönlündeki yaralarını
Gözlerinin içinin gülmediğini anlayamamış
Acı çekişini...
Kayıp gidişini...
Nedeni:
Herkesin gerçek zannettiği,
Acı ama gerçek olan gülümsemeymiş yüzündeki..
Hayat nedir ki?
Bir sahne mi,
Gerçek gülücüklerin gizlendiği?
Dedi ki Üstat:
?Sadece en çok gülenlerin en mutsuz olduğu andır hayat!?