Hüzün Seli Yokluğun

Her kim yanaşsa gönül kıyıma,
Yar'amdan korkup kaçarlar alelacele, emanet Aşk salıyla.
"Dur...! sarıp sarmala." diyemez dilim sahibinden başkasına.

Meyve verdi bak ocağımdaki incir ağacı da,
Ama hasadını görmeye gelmedin hâlâ.
Aptalmışım, dikmeyi kafi bilirdim oysa.
Hadi gel de, salkım salkım yalnızlıklarımı topla.

Yarın yoksunu gecelerde,
Ayaz vuruyor bak hasadının üzerine.
Olsaydın yanımda 'Sen'i örterdim,
dişlerimin takırtısıyla görünmeyen gülüşlerime.
O zaman
bu kadar eksik ve devrik tebessüm etmezdim belkide.

Sunak ettin Ayrılık Tanrıça'sına tüm ümitleri.
Bin derenin buluştuğu yunak sanmıştım sözlerini.
Arındıracaktım dün lekeli, bölük pörçük düşlerimi.

Dimağımda 'Sen' şakrak geleceklerden
somurtkan bir 'Biz' kaldı geriye.
İzin kalmadı 'Biz'in mimarisinde.
Sildin hepsini gidişinle.
Bari son bir iyilik yap da,
İzin ver 'yokluğun'a
gitsin 'Biz'de izinde.
Asayım bende posası kalmış 'Ben'i içimde.

'Siz'leştiğimizi anladım,
aynı kafenin fincanlarından,
aynı tepsideki,
aynı çayları,
farklı masalarda içerken.

Hâlâ 'Biz' olduğumuzu sanıyor sanırım garson.
Şaşkın bakışlarıyla,
acemice çizilmiş kalp içinde
adımı adına yasladığım masama
tek çaylık servisini yaparken.
Yeni bir şey daha anladım o esnada,
" 'Siz' olmaya daha çok erken..."

Kasiyer bile,
dikkatlice bakıyor ellerime.
Elleri, ellerinin neresinde,
Bu adisyon neden tek çaylık diye.
Başını da kaldırılıp bakamıyor yüzüme.
Ve tekrarlanmadı bu sefer
"Yine bekleriz" buyuru dilinde.
Herkes bir acayip gidişinle.

Ellerim, ceplerimde müebbettini yatarken.
Kalabalıklar arasında omuz yiyorum,
boşluğunun olduğu yerden.
Oysa insanlar etten duvar olurlardı yolumuza,
'Sen' varken.

Bir ekinoks günüydü sözde
'Sen' gittin oda aldı başını gidiyor.
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Gündüzlerim hep gecelerle berabere kalıyor.
Biri ne yapsa diğeri de onu tekrarlıyor.

Lakin,
'Sen' varken
penceremde hüzün kovan kuşu olurdun.
Dön ki,
hüzünlerin göç ettiği diyarım'ı hep kışa çevir.
Yazı getirme,
Hep kışa evril gelmesinler hüzünler gönlüme...