Hüzün Tellalı

Asırlık yanılgılarım var benim.Çoğul yalnızlıklara el sürmek için tekil sevdalardan geçtim..
Yarısı yaramda saklı ceninler gördüm, başı gövdesinden ayrı sevdalara yamanmış öpüşler..
Senden kayıp giden her ruh bende şekillenirdi çoğu zaman..
Ben bildim!
Sızısı göğü delen tenha bir aşkı kucaklamayı,
Sözünün buğusunda kaybolup gözünün kıyısında doğmayı,

Yaşıma eş bilip akran ettiğim cümleleri akıttım gözlerimden gün gün,
Olmadığım kadar çoktum..
Oysa;
Olduğun kadar hiçtin sen..

Yastıklarımdan sızan kahpenin ciğerine sapladığım ellerindi,
Çoğu kez üstüme abanan karanlıkları soludum varlığına rağmen..
Çünkü sen;
İs bulaşmış ellerimin teri,
Reyhası kan götüren tutsaklığım,
Çünkü sen;
Sabrımın dikenli teli,
Gözümün değdiği en son noktalarda dikilir öylece bakardın,
Ses vermez dillerinin mahremine gömerdin adımın baş harfini..

Şimdilerde gözü kapalı her hikayenin bir devrik cümlesine asıyorum gözlerimi,
Sana dair ne dendiyse herhangi bir şiirde,
Milyon kez boğuyorum satırları ellerimle,
Bir sokağın en ücra virajından döndürüyorum gözlerimi,
Bilerek uzaklaşacağımı kendimden,
Kendi kendimi kaybediyorum sokak aralarında..
Kendi kayboluşuma ağlıyorum çoğu kez..
Sol elini değdirdiğin aklımın damarlarından parantezlerle kapatıyorum hiçliğini..
Oysa dilin; hala ne kadar iç kemirgen..
Ve ellerin hala ne kadar sağır sözlerime..

Belki anlarsın bir gün;
Hiçbir kağıda iç geçirmedim seni tarif edemedi diye..
Muhtemel olan;
Ben bu vagon kuyruklarında ölmek için sırada bekleyen işci,
Gözünün yangınında kül olmaya meyilli usumla,
Sana son bir palavra atmalıyım artık..
Az yakın dur sesime;
Bilmediğin öykülerin bitişsiz sonlarını okuyacağım diline...



(karanlığın bütün suçlarına ortağım çünkü; sevdim!)