Hüzün Yanım Çocukluğum

Yetimhane köşelerinde büyüyen

Bir çocuğun

Kimsesizliğini astım gözlerime.

Kirpik uçlarıma dizdim içimde avaz avaz

Sessiz yalnızlığımı.

Parkı bile olmayan bahçesinin köşesine oturup

Çömelerek sahipsiz bakışlarımda 

Çürüttüm çocukluğumu.

Ben çocukluk oyunlarını bilmem

Hüzünden bozma iki satırdır oyunlarım.

Umudumu

Ziyarete gelen insanların

Yüzlerine astım,

Biri dokunur da

Kurtarır beni şu gam hanemden...

Kimseye duyuramadım içimdeki

Yalnızlık senfonisinin can yakan sesini.

En çok da geceleri korkar çocuklar,

Karanlığın ürkütücü yüzünden.

O an ister ki bir anne dokunuşu olsun

Örtsün üstüne merhametini

Huzura uyusun çocuk gözlerim.

Ahhhh çocuk olamadan

Kadın oluşumdaki ızdırabımın teni

Yırtılıyor şimdi

Her gece....!!!

Yatakta.. 

Bana yabancı olan bir adamın koynunda

Tecavüze uğruyor masum hayallerim . 

Puslu bir gecenin karanlığında 

Zehre bulanıyor ruhum 

Çaresizliğe gebe kalıyor ömrüm.. 

Çocukluğumdan kalma bu yara

İyileşecek gibide değil...!!

Anlayacağınız..

Gam hanemde ölümü bekleyen

Bir yolcuyum şimdi.. 

Kimsesiz yanımdan gömün beni, 

Çığlığımın hüzne küf tutmuş topraklarına.