Hüzünlerden Arta Kalan

Bahçeme gül,
Canıma kan ver.
Beni ısıt... yaz olsun, kış olsun... fark etmez.
Herkesin bıraktığı bir anda elimden tut.

Yüzümde güneş,
Gecemde Samanyolu gibi uzan.
Adımda anlam, ayaklarımda güç ol...
Ve bir tebessüm ol,
geceleyin ansızın dudaklarıma sızan.

En yorgun anımda gücüm ol,
En umutsuz anımda gir koluma.
Sesimi tut suskunluğumda.
Ve incecik parmaklarınla usulca dokun... yaralarıma.

Her şeyden önce sen.
Beni anlamlandıran, yalnızlığımı ayağa kaldıran.
Bir dolunay gibi
en karanlık gecelerime sımsıkı sarılan.
Odamı genişlet... Tek gerçeğim ol.
Beni umutlu kıl... hüzünlerden arta kalan.







27.11.2006/Yeşilyurt