Hüzünlü Bir Şiir

"Gözümde gözünü görmek istiyorum...."


Yokluğun
Sevdiğim türküler
Kararken gecenin siyah, yutan yüzüne seni
Kimi Aşık Veysel, kimi Pir Sultan Abdal tadına
Kır kokusu doluyor geçmişten güne


Dolaşıyor sonsuz kere şiirden dize
Tam yüreğinde inkarın
Hüzün ne de çok sahte


Rahimsiz bir kadın huzursuzluğunda
Öylesine baştan çıkartıcı ve aslında üretken
Acı çoğaltıyor gövdem serçelerle
Şairin dediği gibi; nefesim nefesinde
Çiçekli pazen eteğin kıyısına gizledim yüreğimi
Yarınların darağacında sallanyordu oysa ümidim


Ne çok öldü bebekler
O kirli, o masum sevda varoşlarında
İmdatlar kimsesiz
Ve susmayı öğrenmişlerdi
Ta en geçmişten



Yıldızdan göğünde şimdinin annemin sesi
Umudun gözleri böyle mavi
Neden
Sunulduk kırılgan ellerin mahreminde
Uzak ülkelerin prenslerine
Gömüldü toprağın özüne körpelik
Ten
Yangın
Terin buğusuna sayıklandı soluğumuz
Güneş kimi bekliyor çocuk diye sordu o yaşlı bulut
Sustuk



Gözlerimin ezberi gülümse hadi
Sıradanlaştırma yüzümü
Daha fazlasıydım
Denize kıyı saklayan yüreğimin ayrıtlarında tanımsız
Ve vurma gülüşümü gidişlerine



Hüzün ne çok yakışır yağmurun öyküsüne
Bilirim
Solgunluğunda hep sen doğuruyor gece
Sevdiğim türkülerle
Saçımın telinden, ayak parmağıma bedenim titrer
Ama
Ne olur dokunma çıplaklığımın çocukluğuna...
Üşüyor
Üşüyor dizelerim...