Hüzünlü Uğurlama

Biliyorum,
Sen de gideceksin!
İki rekat daha uğra göz yuvalarıma bari.

Gözlerine bakınca, kendimi görüyorum demiştim, dayanamayıp.
Beni böyle sev, demiştim.
Hafif tebessümün yağdı kelimelerime.
Sonra sustun.
Sen sustun, ben kustum içime.

Sonra tekrar anlatmaya çalıştım, içimdekileri;
Seni sevmek, makyaj yapmak gibiydi ölümün soğuk yüzüne.
Seni sevmek, uykuyla-uyanıklık arasındayken sıkıca sarılmak gibiydi yastığa.
Seni sevmek, eski fotoğraflardan haz almak gibiydi.
Ama sende değmeyen bir şey vardı sanki, değişmeyen bir şey.
Avuçlarıma alamadım ellerini, belki de ondandı.

Galiba özgürlüğünü ilan etmeye başlamıştı, gitmeye yüz tutan yüreğin.
Ayakların da eşlik ediyordu sadece.
Sonra sen gittin!
Ve ben taziyeleri kabul etmeye başladım.
Başım sağ olsun;
Tüm umutlarımı kaybettim ben.

Sen gidince öğrendim,
Beyazın yanında siyahın da olduğunu.
Aşk denen kıyamet kopsa da unutacaktı yüreğim;
Tenime sinen kokunu.