Huzur

Elimin dokunabileceği, en azından uzanabileceği kadar da olsa
yakınımda tutmak istediğim bir gelecek çizmeye çalışıyordum...
Her gün bir zerre daha yaklaşabilme umudu ile
sabır sevkediyordum kalbimin her yüzünde isminin derince kazılı olduğu
bütünüyle sana adanmaktan yorulmamış ellerine.
Yok yere yaşamamış olmayı diliyordum içten içe
ve yok yere harcamamış olmayı umuyordum
bakışlarınla birlikte süzülüp gelen sözlerini
Seni yavaşça içip gözlerimin içine doluyordum kendimce
senle dolduruyordum asil bir kudretle yarına bakış açımın bilincini.
Bir büyük harf başlatıyordum hikayemin geri kalanı için,
öncesine konmuş dipsiz kuyu bir siyah noktayı siliyordum.
Yüzünden başlıyordum anlatmaya
ve unutuyordum neden, niçinleri..