Huzur Evinde Bir İhtiyar

Oturup pencere kenarında
Yıldızları izlemekten başka
Hiç bir işe yaramıyorum.
Belleğim zaman zaman yiter,
Ve o vakitler hüznüm iç çeker.

Annemi hatırlıyorum
Eli kınalı kadını.
Bulutların üzerine oturmuş
Yagmurla bir iner pencereme,
Rengi solmuş,bakışları yorgun
Alnında babamın izlerini taşır.

Bu kadar ihtiyarın arasında
Nasıl mutlu olabilir insan?
Burası tamamen yaşarken ölen
Ak sakallı,bastonlu adamların
Rüzgarda titreyen bedenleriyle dolu.

Ve şimdi yazıyorum sizlere:

Yoksul olmaktan başka çağresi olmayan
Eski türkülere kulak verecek kadar diri olan,
Bu ezgilerde yeniden doğan
Sanki çiçekleri büyütüyormuş gibi
Yarının gücünü, taşımaya hazır olanlar
Yinede inatla tutun elinden yaşamın.

Ben ihtiyar adam
Hergün sabah kahvesi elinde
Seyiren gözlerin bakışıyla
Dışarda boy verecek umudun
O güzel resmini arayanım..

Huzur evinde bir bunağım
Evlatsız,yarsız olanlardan.
Sizler beni okurken
Sizler umuda yol alırken
Bulutlardan el sallayanım..