Huzursuz Topraklar

hançeresinde düğümlenmiş
ince sızısı var koynunda ahların
kalbe mühürlü mezar taşları
kuru dallar gibi ölüler hissiz
toprak kına taze gelinlere
yiğitlere ana kucağı huzurlu

ölüm adın kara çalsın yüzlere
bilmez misin?dönüş yine sana
daha fidanlar sulanacak dalında
serpilecek üzüm gözlü civanlar
keklik sekişli süt kuzuları nârin
diller bağlanacak isyan yok serde

ölüm diyorum!
huzur çal arta kalan âhir ömrüme
merhemlerin sür sızıma ilaç
yorgun ayaklarıma dem vur
şâh değilim şâhbaz değilim dağlarda
inci boncuklarda yok fâkir hânemde

huzur nirvâna'da artık
yeşil yapraklar kefen ölüme
maveraûn da yıkanacak gözyaşları
çerağlar hep aynı ışıktan
dönüşler aynı dilden pervâne
huzur aynı topraklara gebe

23.09.2009

insan nerede yürürse hakka orada huzur buluyor yeter ki rahatsız edilmesin
toprağında okunan her dûa ulaşıyor mekânına maksat içten olsun yürekten