İbrahim Cetti

Bana telkin verme, hoca efendi,
Havf Ve Reca ile bir ömür gitti.
Tanrı reva görmüş, kulu beğendi,
Ne korku tükendi, ne umut bit bitti.

Hele cehennemle korku salınca,
Aklınca cennete vize alınca,
Sonra da kâfirden geri kalınca,
Ezberin önümde ezici setti.

Sevgi hak etmeden, saygı umarken,
İtibar arayan, kelam sunarken,
Kulağı kapatıp gözü yumarken,
Teklifler şüpheli, tehditler sertti.

Sorular sormaktan dilim bıkmadı,
Derindir dediler, cevap çıkmadı,
Ruhumun kudreti, nefsi yıkmadı
İnadı inattı mümkün mü retti?

Tarikat babına yöneldi fikir,
Orada sayıyla verdiler zikir,
Bir ışık görmedi içimde zifir,
Hele ham softalık, şifasız dertti.

Ayrıldık buradan, düştük bir yola,
Şehre varana dek vermedik mola,
Denildi ki bize, mübarek ola,
Ricallerden biri teveccüh etti.

Canlıdan gelince canlı nasihat,
İman göze döndü, bulunca sıhhat,
Taklidin yerine, geldi hakikat,
Abıkevser gibi, canıma yetti.

Adımı sordular, dedim yaralı,
Dediler ki bana, aslın buralı,
Bildik ki burada tevhit kuralı,
Bizi sahiplendi, İbrahim cetti.

11.02.2013