İçim Yanıyor İçim

içim yanıyor içim,içim bir yudum mutluluk için,
kaybettiğim o günden beri arayıpta bulamadığım mutluluk için...
evvel zaman ahbaplarım vardı,yanlarına varınca bir bardak çay ısmarlarlardı,
yalnız bırakmazlardı,
başım sıkıştımmı hiç durmaz hemen yardıma koşarlardı,
mert adamlardı,
yağız adamlardı,
adam gibi adamlardı işte...

evvel zaman anam vardı babam vardı,
yılların yorgunluğu çökmüştü üzerlerine ama,dimdik ayaktalardı...
canım acısa anam yanardı ahıma,itin biri sataşsa babam koşardı yardıma,
ya gardaşlarım,aslan gibi delikanlı gibi,
mert gardaşlarım vardı,hiç korkmadan hiç yılmadan,
her kavgaya benimle koşarlardı...

evvel zaman dost bildiğim dostlarım vardı,
uğrunda canımı vereceğim,ve herşeyimi paylaşabileceğim...
dostlarım vardı gözlerim dolsa gözleri dolan,güllerim solsa gülleri solan,
darda kaldımmı yardıma koşan,
suratımı astımmı halimi soran,
dostlarım vardı beni şimdi yarı yolda koyan...

evvel zaman mutluluk denen birşey vardı,
beni güldüren beni mutlu eden...
ve beni mutlu eden insanlar vardı,
gülünce benimle gülen,ağlayınca benimle ağlayan insanlar vardı...

şimdi başım darda kaldı,
tek bir insan tek bir dost gelip halimi hatırımı sormadı,
artık anladı garip gönlüm anladı,
EVVEL ZAMAN ÖNCE HERŞEY YALANDI...